Wat ben je verschrikkelijk mooi vanavond!

Het voelt toch nog altijd wat onwennig, als je je zo ineens realiseert dat al de sukkels nu weer braaf op de schoolbanken zitten, terwijl jijzelf vrij bent om te gaan en te staan waar je wil. Nee, voor mij geen schoolbanken meer. Ik heb wel wat beters te doen. Ik ben niet voor niets Salome geworden. Ik ben Salome geworden om haar te kunnen zíjn.

Hij zei het telkens weer, gisteravond. 'Wat ben je verschrikkelijk mooi vanavond!' zuchtte hij. En dat ik maar eens naar de maan moest kijken. Ze zag er zo vreemd uit. Net een vrouw die opstond uit haar graf. Net een dode vrouw. 'Je zou zeggen dat ze op zoek is naar andere doden,' zei hij.

Mijn Regisseur zal mij toespreken vanuit de duisternis. Hij neemt alle andere rollen voor zijn rekening. En ik zal voor hem dansen. Zo zit zijn concept in elkaar. We maken een bewerking van Salome van Oscar Wilde. Hij en ik. Wij. Samen. Ik zal voor hem dansen en het zal lijken alsof ik alleen voor hem dans, en niet ook voor alle andere mensen in de zaal die betaald hebben om mij te zien dansen. Alleen voor hem, zoals ik het ontelbare keren zal hebben gedaan tijdens de repetities. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

'De maan ziet er zo vreemd uit,' zei hij. 'Net een prinsesje dat een blauwe sluier draagt en voetjes van zilver heeft. Blue Moon. Haar voetjes zijn kleine witte duiven en je zou zeggen dat ze danst. Dat ze danst in de sneeuw. Dat ze net een dode jonge vrouw is. Sneeuwwitje. Wat is ze verschrikkelijk mooi vanavond.'

En ik, ik zei: 'Je kijkt aldoor naar mij.' - Want zo staat het in zijn script.

'Je kijkt te veel naar mij. Mensen op die manier aanstaren, kan gevaarlijk zijn. Er zou iets vreselijks kunnen gebeuren.'

'Je bent erg mooi vanavond,' zei hij.