Iémand zal mij toch missen, vandaag?

Een stem in het duister fluistert dat ik mijn gezicht moet verbergen achter een waaier, dat ik een kleine witte hand rusteloos moet laten fladderen als een kleine witte duif op weg naar de duiventil. En dat ik dan naar hem moet kijken als een kleine witte duif die verdwaald is.

En ik antwoord dat ik daar niet kon blijven. Waarom zat hij me de hele tijd van onder zijn trillende oogleden aan te staren? Het is vreemd als de echtgenoot van je moeder op die manier naar je kijkt. Je weet niet wat dat betekent.

'O ja. Je weet het wel.'

'Ja...? Mmm... Eerlijk gezegd, weet ik het wel.'

'Kijk naar de maan,' zegt de stem van mijn Regisseur vanuit het duister. 'En denk aan Salome. Denk de gedachten van Salome. Dat ze niet meer dan een muntstuk lijkt, een kleine zilveren bloem, koud en kuis. Ik wil niet dat je haar spéélt, ik wil dat je haar wórdt. De maan is nog maagd, ze is er heel zeker van. Zij heeft zich nooit bezoedeld. Zij heeft zich nooit aan mannen gegeven zoals de andere godinnen.'

Maar heel die tijd kan ik alleen maar denken: 'Iémand zal mij toch missen, vandaag?'

Ik heb nog een hele weg te gaan, vrees ik. Voor ik haar ben. Ik laat mij nog al te makkelijk afleiden door wat in de buitenwereld gebeurt. Of net niet.

Je roept het uit op je Facebook: 'Iémand zal mij toch missen, vandaag?' En ene Alys Zonderland antwoordt: 'Mis!' - En daar loop je dan de hele tijd aan te denken. Wat het zoal zou kunnen betekenen. Als het iets betekent. En wie Alys Zonderland wel mag zijn.