Blauwbaard

Na een korte reis
sta je je dan in ’t paradijs
voor een prins op een vuilwit paard.

Overdag slaapt hij, bij nacht gaat hij
op jacht in het Zwarte Woud: een stuk verdriet
dat zich voedt met maagdenbloed.
Tenminste, dat wordt beweerd,
maar jij gelooft het niet.

En dat zijn baard zo blauw is
en zijn hand een klauw is -
je ziet het niet.

Je bent vereerd
dat jij - lichtschuw wezen -

mag schuilen in de schaduw
van de Heer der Verwoeste Gewesten.

Laterna Magica in Camera Obscura

In het licht
van mijn toverlantaarn dat schrijnt
en schijnt in mijn donkere kamer
vind ik nog op de tast
je gezicht.

Ik leg je vast
op mijn gevoelige plaat – jij,
dit negatief van mij –
en wij worden vluchtig, als een dief
voortvluchtig: jij,
dit spiegelbeeld van mij,
verdwijnt in een vouw
van water dat rimpelt
in de wind.

‘Kijk dan, die meneer
is een mevrouw,
is er al niet meer!’