Met uw kop op haar schavot

En de wind waait
en een zwaard zwaait
en jij legt mijn hoofd in je schoot.

Maar uit mijn romp springen
nog tongen die zingen:

O God, O God, O God,
met uw kop op haar schavot.

En het zwaard zwaait
en de wind waait
mijn ledematen door het woud.

En uit mijn romp, die klomp
versteend verdriet,
weerklinkt nog steeds een lied.

Een moeder spreekt:

Salomé danst en staar
haar niet aan: er dreigt gevaar
als je kijkt naar de maan.

Het is een hysterische vrouw
op zoek naar een minnaar.
Ze is te bloot.

Wolken bedekken haar,
maar ze scheurt haar kleren
als was ze in rouw
en je bent nog niet dood.

Laat haar je mond

niet kussen, laat haar

het vuur niet blussen.

Zie ze!

Hij wil haar alles geven:
lieve hofdames, wel zeven.
Geeft zij hem dan alleen
haar leven?

‘Zie ze zweven
in de maneschijn!
Zul jij de achtste zijn?

Zie ze waaien
in de wind en zwaaien
met hun rokken
en dansen – stijf
als stokken!

En op mijn eenzaam eiland
in de grijze zee
danst nog niemand
met ze mee!’

Démasqué

Zijn vel gloeit
als de zon die twee kokende
rokende kolen in zijn gezicht
heeft geschroeid.

En niets is zo hard
en zo zwart
als de pijn
in de ogen van Heer Halewijn.

Kwartsiet niet,
of de stilte van de woestijn
bij nacht.

Maar zijn mond is zo zacht
als een open wonde,
als een zoete zonde
en roder dan de rode wijn
die het bloed doet vergeten
dat werd vergoten
voor de oude goden.

Over Isabel De Schone en het Zwarte Woud, een Schots Sprookje

Op de ochtend van een eerste mei zat Isabel de Schone alleen in haar slaapvertrek te borduren. In de verte schalde over de heuvels een elfenhoorn. Het geluid trilde in de lucht en de maagd liet haar naald rusten. In een visioen zag ze een stralend kasteel en stille meren en een elfenridder, op een trots ros gezeten.
‘Als deze ridder mijn bed mocht delen,’ fluisterde Isabel… en verder kwam ze niet. Want het is onverstandig een wens te doen wanneer het geluid uit de andere wereld nog niet is weggestorven.
Voor ze haar naald weer had opgeheven, verscheen er als uit het niets een ruiter met een prinselijk voorkomen op de binnenplaats. Hij voerde een fraai damespaard aan de leidsels mee. Hij glimlachte haar toe en sprak: ‘Isabel de Schone, gij hebt mij geroepen en dus kom ik u halen. Rijd nu met mij naar het Zwarte Woud.’ En het damespaardje schudde het hoofd, waarop de belletjes aan het tuig vrolijk rinkelden.
Naald en borduurzijde gleden op de grond. Isabel snelde naar de binnenplaats en zonder een woord te zeggen, besteeg ze het paardje, waarna ze samen met de ruiter de kasteelpoort uit galoppeerde. Terwijl ze over de heuvels reden, wisselden ze geen woord. Maar in het Zwarte Woud hield de ruiter zijn paard in en nam hij de teugels van haar over.
‘Isabel,’ zei hij. ‘Stijg af, want we hebben de plek bereikt waar gij zult sterven.’ Ze staarde hem aan en zag twee ogen zo kalm als vijvers in de bergen.
Met zachte stem vervolgde hij: ‘Op deze plek heb ik zeven koningsdochters gedood. Gij zult de achtste zijn.’
Isabel gleed uit haar zadel. Hij sprong naast haar op de grond en gaf de paarden een klap op de flanken, waarna ze dieper het woud in draafden.
Isabel glimlachte. Ze streelde de elfenridder over zijn mouw en verzocht hem zich naast haar neer te vleien, opdat ze nog wat zou kunnen rusten voor ze stierf. Hij deed wat ze vroeg en Isabel zat in het gras en hield zijn hoofd in haar schoot. Ze streelde zijn haar. In gedachten sprak ze een toverspreuk uit die ze van haar moeder had geleerd om iemand in slaap te brengen, en prompt werd de elfenridder door slaap overmand.
Isabel doorboorde zijn hart met zijn eigen dolk. De elf bleef volkomen roerloos liggen en uitte geen enkel geluid, terwijl de bloedvlek op zijn borst alsmaar groter werd en het licht in zijn heldere ogen langzaam troebel werd en ten slotte helemaal doofde.
‘Als u hier zeven koningsdochters hebt gedood,’ sprak Isabel ten slotte, ‘rust hier dan als hun echtgenoot.’ En ze stond op, keerde de dode elf de rug toe en begon aan de lange wandeling naar huis.

Vagina Dentata - Heer Halewijn Spreekt:

Ik naak haar ongenaakbaar naakt
en zij – historische hysterica,
tandeloze bandeloze tante krijt:

‘Vrij met mij!
Wrijf je lijf in mij!
Er is nog tijd!’

Ik splijt
de spleet van die leproze roos
en de ouwe doos
bijt.

En ik ben mijn kop kwijt.






(Donnerwetter!
Et Scheisse aussi!
Maintenant c’est fini
la comédie!)

Is er dan meer? - Heer Halewijn Spreekt:

Ik zeg je – en mijn stem
is zo zacht als de nacht:
‘In dit pand van mij
is nog een kamer vrij.’

Ik leg je een hand op het hoofd.
De andere – de klauw –
stop ik weg in mijn vacht.

En wat heb jij in godsnaam te verliezen
aan een vriendelijke ouwe heer
met een baard zo blauw
en een stem zo zacht
als de nacht?

Je jeugd? Je deugd? Je eer?

Blauwbaard

Na een korte reis
sta je je dan in ’t paradijs
voor een prins op een vuilwit paard.

Overdag slaapt hij, bij nacht gaat hij
op jacht in het Zwarte Woud: een stuk verdriet
dat zich voedt met maagdenbloed.
Tenminste, dat wordt beweerd,
maar jij gelooft het niet.

En dat zijn baard zo blauw is
en zijn hand een klauw is -
je ziet het niet.

Je bent vereerd
dat jij - lichtschuw wezen -

mag schuilen in de schaduw
van de Heer der Verwoeste Gewesten.

Laterna Magica in Camera Obscura

In het licht
van mijn toverlantaarn dat schrijnt
en schijnt in mijn donkere kamer
vind ik nog op de tast
je gezicht.

Ik leg je vast
op mijn gevoelige plaat – jij,
dit negatief van mij –
en wij worden vluchtig, als een dief
voortvluchtig: jij,
dit spiegelbeeld van mij,
verdwijnt in een vouw
van water dat rimpelt
in de wind.

‘Kijk dan, die meneer
is een mevrouw,
is er al niet meer!’

Het Lied van de Zwarte Weduwe

Aan haar voeten woont hij.
Hoog op de heuvel troont zij,
waar de zon van goud is.

Van de liefde leeft zij.
Met haar haren weeft zij
een web dat eeuwen oud is.

Bij het vuur dat koud is,
hoort zij zijn lied en luistert:
is het haar naam die hij fluistert?

En hij vergeet wat fout is
en wat zij ook mag spinnen,
hij kan alleen beminnen

in ’t stralend avondrood,
zijn liefste totterdood.

Ik zal je dichter zijn

"Ik zal je zanger zijn.
Ik schrijf je neer, je lijf
en meer en zet je bij
in dit liedboek van mij.

Ik zal je dichter zijn.

Ik zal je een eeuwig leven geven
en wij zullen altijd samen blijven
schrijven aan ons verhaal
van donker en licht

in een eindeloos gedicht."

Enchanté

Als betoverd ben je, veroverd
door een incantatio, een enchantement,
het magisch geweld van de stem
op de wind die waait
uit de zee.

En je danst in het zand, speelt op het strand
en de wind die draait,
neemt je mee.

Je hebt nog geen idee
van de crash die je harde schijf heeft gewist,
dat je geheugen wordt vermist.

Stel ik mij voor als Heer Halewijn,
dan antwoord je beleefd:
‘Enchanté.’

De Schone en het Beest

Kroon dan, mijn Schone,
als verdoofd het hoofd
met een krans van bloemen in bloei
en bloei als een bloem.

Je lieve lijf viert feest.
Je huid van hinde heb je versierd
met linten zonder meer
ter ere van het Beest.

Bij de oeroude linde
zal ik drinken
van jouw bloedrode wijn,
zul jij klinken
op de vreugde van mijn vlees.

En onder mijn hand zal je land
weer stromen van melk en honing,
want de duizend wilde wijven
in dat ene vel van gazel
willen niets liever dan de liefde bedrijven
met hun Zonnekoning

en voor korte tijd zij aan zij
hossen door de bossen
als veulens in de wei.

Hoc Est Corpus Meum

Dit kan geen liefde zijn,
zoals dit leven
ook geen leven is en de dood
niet doodt.

Dit is te wreed.

Ik voed mij met jouw bloed
als was het wijn.

Jij lijft mij in als een spin,
breekt mijn lichaam als een brood.

En eet.

Zonnegod & Maangodin

Dit is geen liefde. Dit is meer
iets als het lot van een Zonnegod
of een Maangodin.

Zij kunnen niet samen zijn.
Zij moeten ondergaan
om op te staan
uit het lichaam dat een graf is
in dit leven dat een straf is.

Heer Halewijn zingt iedere ochtend weer
en Salomé danst keer op keer
in het avondrood.

En jij kunt nog niet vermoeden
wie hier straks moet bloeden.

Slechte Slapers

Wij oude goden zijn dol op bloed.
Slacht 7 maagden vannacht
en wij eisen er 8.
Offer 7 x 7 mannen,
nooit zullen wij zeggen:
‘Dit voldoet.’

Want geloven zij in ons,

dan leven wij.

En jij denkt dan wel dat we dood zijn:
‘Men schenkt nu toch wijn
in plaats van bloed?’
Maar het is slechts schijn.

Wij slapen
niet eens zo diep.

Noem ons bij de naam,
kus onze rode mond

en wij ontwaken.

Blauwbaard / Veuve Noire

Ik moet er een tijdje uit. Het moet. Echt.

Hij was hier, opnieuw. Ik weet het zeker. Ik moet hem vinden voor hij mij vindt.

Ik ga eruit met dit laatste berichtje van hem, op mijn Facebook:

Telkens ik naar mijn portret kijk, of naar het portret van Christopher Marlowe - wat hetzelfde is -, weet ik: dit is de man die hij geworden is, dit is de man die ik ooit worden zal. Marlowe leeft en telkens ik in zijn ogen kijk, die mij hypnotiseren en verleiden - wat hetzelfde is -, word ik een stukje meer hém. Maar dat geeft niet, er is genoeg plaats in mij, voor mij en voor mijn alter ego. Wij lijken niet alleen lichamelijk sterk op elkaar, ook geestelijk zijn wij zowat elkaars spiegelbeeld. Wij horen bij elkaar. Hij leert mij zijn verleden en zijn toekomst kennen. Vanaf nu zal ik nooit meer alleen zijn.

En een liedje, van de chansonnier Hans Blauwbaard - Veuve Noire:



Ik keer terug - op 7 februari, hoop ik. Zolang het maar niet de 8ste is.

Een Facebook Monoloog van Chris Marlowe

Hier is Chris Marlowe weer:

Chris Marlowe Hé Salome... Ik heb er weer twee vriendinnetjes bij, heb je 't al gezien? Dat brengt het totaal op drie (jou niet meegerekend, want jij bent speciaal).
Niet dat ik werk aan een harem of zo, nee. De enige die mij interesseert, dat ben jij. Maar meisjes - nu ja, zeg maar: vrouwen - lijken nu eenmaal aangetrokken te worden... door gevaarlijke mannen, is het niet? Als motten door het licht waarop ze hun vleugeltjes verschroeien.
Dààr is het toch dat jij over schrijft, Salome? In je gedichten? Of heb je het daarin over de jongens - nu ja, zeg maar: mannen - die nu eenmaal aangetrokken lijken te worden door gevaarlijke vrouwen? Als motten door het licht waarop ze onherroepelijk hun vleugels zullen schroeien? Zeg jij het maar.

Chris Marlowe @Salome Swarte @Anneleen Pierloot @Dorothy Ravier @Liesbeth Penders
Ik doe geen vriendschapsverzoeken, weet je. In dit leven aanvaard ik ook alleen de vriendschap van vrouwen. Niet dat het veiliger zou zijn, integendeel. Maar goed... Anneleen, Liesbeth en Dorothy beseffen niet half hoe gevaarlijk ik ben.
Zo zitten de regels van het spel nu eenmaal in elkaar, mijn waarde Salome. De Regels van het Spel dat ik alleen maar een PassieSpel wil noemen. Niet meer.
Maar ook niet minder.

Facebook Salome Swarte

En wat zingt Heer Halewijn? Dat wij heidenen zijn!

Dat wij door Zwarte Wouden zouden ijlen,
door Verwoeste Gewesten en woestijnen
en over Zeven Zeeën zeilen
om eindelijk aan de einder te verschijnen.

'Herinner mij,' zingt hij. 'Ik ben
die antieke held, ik drijf jou

met zinnelijk geweld je lijf uit
en buiten zinnen.

Tot je 't weer weet: jij
bent het wild dat levend wordt gevild,
benen gespreid, dijen gebenedijd
met het zaad dat niet vergaat.

En dat je mijn gravin bent geweest.
En hoe diep mijn geile gebeden
hebben gegraven in de geheime gang
van je schede.

Hoe wij ons wederzijds

geraamte hebben betast,

ontlast van schuld

en schaamte.

Hoe jij, blanke slavin,

mij smeekte: "Sla mij

in je slavernij, ransel mij
in je razernij

naakt tot op het bot
als een vertoornde god."'

(Wat zingt hij?
'Herinner mij.')

Orfeus & Euridice

Je had mij zo lief als het leven.
Toen ik dood moest gaan,
heb jij gezongen
zodat ik weer op zou staan.

Je hebt gebeden
tot een stem je zei: ‘Kom
en kijk niet achterom!
Ze woont hier beneden.’

Je geloofde het niet.
Jarenlang zong je mijn lied
voor de dieren in het woud.
Ook zij kregen het koud.

Op een blauwe Maandag
vroegen vrouwen je: ‘Waarom?’
Toen je niet antwoorden kon,
hakten ze je hoofd af
en zweeg je tong.

Maar je hebt niet lang geleden,
want deze keer
keek je niet achterom
en vond je mij hier beneden.

Isis & Osiris

1.

Men zegt dat hij ooit koning was

van het Oosten: overvloedig

waren de oogsten in zijn land

van melk en honing.

En toen, die laatste Zondag,

maakte zijn broeder een kist voor hem

en zei: ‘Ziehier een geschenk

voor de gast die ze het beste past!’

En hij liet hem te water

in het schip van de dood, in een boot

zonder zeil.

2.

Vele jaren later

werd hij door zijn gade

gevonden op het strand.

Zijn broeder hakte hem

aan stukken en strooide

zijn ledematen over het land

en zij verzamelde

haar echtgenoot in haar schoot -

maar zijn roede vond ze niet.

Ze zong een lied,

hij kwam even weer tot leven

en stootte zijn broeder

van zijn troon (en zijn roede

verwekte een zoon).

Toen trok hij zich voorgoed terug

in zijn dodenrijk en daar

draagt hij nu de kroon

van Heer van het Westen.

Men zegt dat hij altijd een Beest is geweest / Dionysos

In den beginne, zegt men,
was hij niet meer dan een woord,
door een god gesproken,
door de aarde gebaard.

Als een woesteling werd hij
uit de schoot geschoten
waarin een handige bliksem
hem had verwekt.

In het dijbeen van een reus
werd hij bewaard,
tot de dag
waarop de zon hem zag

en ruw op een muur wierp
als de schaduw van een dier,
bijvoorbeeld een stier.

Men zegt dat hij altijd een Beest is geweest.

"That which nourishes me destroys me..." zegt Chris... of is het Christopher Marlowe?

Het begon met een kleine enquête:

Salome Swarte Iemand die je privé mail leest is A/ een helderziende, B/ heeft je account gekraakt, of C/ beschikt over je paswoord. Wat verkies jij?

Saskia van den Heuvel

D een klootzak

Guido Utermark

E iemand van de BVD (ofzoiets)

Saskia van den Heuvel

F een goede vriend

Guido Utermark

G een familielid

Saskia van den Heuvel

H een verontruste ouder

Emma Burns

I Iemand die weinig spannende dingen beleeft

Heidi de Tant

Email is toch privé, nie ?

Saskia van den Heuvel

privé is zoooo passé

Heidi de Tant

voila, dus eigenlijk, geen van alle antwoorden :-)

Waarop Chris Marlowe antwoordde:

Chris Marlowe Ben ik een helderziende, een klootzak, iemand van de BVD of zoiets? Ben ik een goede vriend, een familielid, een verontruste ouder... of gewoon iemand die weinig spannende dingen beleeft? "Privé is zo passé," stelde Saskia Van den Heuvel. - "Voilà, dus geen van al die antwoorden," meende Heidi de Tant. En gelijk hebben zij!

nickwardscenarios.files.wordpress.com

nickwardscenarios.files.wordpress.com

Zijn Facebook Infopagina bleek nu ook behoorlijk aangevuld te zijn:

Ik ben altijd gefascineerd geweest door alles wat met theater te maken heeft: auteurs, acteurs, regisseurs – net zoals jij, Salome. Op mijn zestiende moest ik van onze leraar Engels een taak maken over de beroemde toneelschrijver William Shakespeare, zijn leven en zijn werk. Surfend op sites die allemaal wel iets te maken hadden met William Shakespeare, stootte ik op een site die geheel gewijd was aan Christopher Marlowe, de Engelse dichter en toneelschrijver. Hij was zowat een tijdgenoot van Shakespeare en werd vaak ook beschouwd als een voorloper van de ‘bard van Stratford-on-Avon’.

Op dat ogenblik zei de naam mij niets. Ik meende mij vaag te herinneren dat er een romanpersonage bestond dat Philip Marlowe heette, een harde Amerikaanse privé detective. Maar van Christopher Marlowe had ik nooit gehoord.

‘Marlowe lives!’ heette de site. De woorden hielden een zekere... belofte in. Misschien dat ik daarom doorklikte.

En toen werd ik getroffen door een donderslag bij heldere hemel…

ANNO DNI .. AETATIS SVAE 21 .. 1585 .. QVOD ME NVTRIT ME DESTRVIT, stond er.

Of:

"Aged 21 in 1585, his motto:
That which nourishes me destroys me..."

De kerel op het portret dat ik daar zag, zie je… dat was ik! Oké, hij zat in een zestiende eeuws apenpakje en op het portret was hij ook enige jaren ouder dan ik, maar voor de rest… Ik had dezelfde ogen, dezelfde oogopslag, dezelfde neus, dezelfde dunne bruine haren, dezelfde smalle mond… Dit was ík!

Ik staarde naar mijn portret, verloor ieder benul van tijd, en daar, in het vage licht van de computer, moet het begonnen zijn... Ik keek in de ogen van Christopher Marlowe en even, heel even maar, wérd
ik ook Christopher Marlowe. Alsof de zestiende eeuwse dichter en toneelschrijver langs de onzichtbare telefoonlijnen van de tijd en door het licht dat dit scherm uitstraalde míjn hoofd was binnen geslopen. Over tijd en ruimte heen, keek hij mij in de ogen... en ik keek terug en werd geheel en al... hém.

http://www.marlowe-society.org/index.html
http://www.marlowe-society.org/reading/l...
http://www.thetryworks.com/marlovian/blo...
http://www.marlowe-shakespeare.blogspot.com
http://www.marlovian.com

Een Merkwaardige Facebook Dialoog met Chris Marlowe

Gisteren een merkwaardige Facebook Dialoog gehad met Chris Marlowe:

Chris Marlowe Mijn Vermiljoenen Spleetje... Ge hadt het enige tijd geleden over die goeie brave Jürgen Smit die u een paar links naar gedichten over u bezorgde, en ge vermeldde die van Duffy op uw blog... Maar ik vond de andere beter. Ge weet wel: Salomé by Ai...

Salomé by Ai : The Poetry Foundation [poem] : Find Poems and Poets. Discover Poetry.

"I scissor the stem of the red carnation / and set it in a bowl of water. / It floats the way your head would, / if I cut it off."

Salome Swarte

Dat was een privé mail! Hoe weet jij dat?

Chris Marlowe

Och meiske, ik zou nog veel meer kunnen zeggen... "Iemand wil me persé in Het Verborgen Wereldje houden, want er wordt nu al in MIJN vriendenlijst geschrapt zonder mijn wil en zonder mijn medeweten!" schrijft je vriendinnetje Tine Hertmans op je prikbord. "Dit is een misplaatste grap die naar CYBERPESTEN ruikt; ik vraag me dan ook al of bewuste persoon heus niets beter te doen heeft???"

Chris Marlowe

En bij de weg, Vermiljoenen Spleetje dat zo bezig bent het werk van de Bart Van Loo's en Jürgen Smitzen dezer wereld te promoten... Wil zo goed zijn je vriendje Jürgen te melden dat het wel heel erg Kort Dag wordt, als ie nog een bijdrage wil maken over deze Jonggestorven Dichter.

Salome Swarte

Welwelwel, Chris Marlowe leeft dus nog!... En wat zie ik? Je hebt er een vriendinnetje bij genomen! Voldoe ik niet meer als spreekbuis, misschien?

En nu vraag ik me af... Als Chris Marlowe mijn privé mails kan lezen, komt dat dan omdat hij

1. helderziende is?
2. mijn account heeft gekraakt? (Het overkomt iedereen vroeg of laat wel eens, tegenwoordig.)
3. over het emailadres en het paswoord beschikt waarmee ik inlog?

En is het allerminst toevallig dat Tine Hertmans het op precies hetzelfde moment over cyberpesten heeft, en over vrienden die buiten haar wil om uit haar lijst werden geschrapt? Als Chris Marlowe dit berichtje van haar op mijn prikbord citeert, doet hij dat dan omdat hij mij er wil op wijzen dat hij almachtig is, hier op Facebook? Dat hij privé mails kan lezen en vrienden kan schrappen naar believen? Of ben ik nu paranoïde?

Is het allerminst toevallig dat dit alles gebeurt net op het moment dat er zich een sponsor aandient voor mijn literair project?

(Zie ook: www.moordspelen.blogspot.com!)

En dat hij er tegelijkertijd nog een vriendinnetje bij neemt, met name: Anneleen Pierloot? Wat het totaal op, welgeteld, twee stuks brengt?

Moet ik nu jaloers zijn dat je mij niet langer als je private spreekbuis gebruikt, Chris Marlowe? Of opgelucht?

Vraagtekens, vraagtekens, vraagtekens...

O Vermiljoenen Spleet: Seks, Erotiek & Literatuur

O Vermiljoenen Spleet... Waar anders kondt gij voorgesteld worden dan in de Zwarte Panter? Misschien komt deze Trol wel uit haar Hol om Uw Presentatie bij te wonen! - Wie weet?

Salome is een Moordspel

'Stel je voor,' zei mijn Regisseur. 'Beeld je in dat je op een blauwe maandag door de politie wordt aangetroffen in die Sextijnse Kapel, aan de Kapellekensbaan. Stel je voor dat je nog een map in je handen hebt, die de titel draagt: Memoires van Heer Halewijn. Ze bevat een typoscript en diverse knipsels. Stel je voor dat je in de aanwezigheid verkeert van het onthoofde lichaam van dhr. Hans Orff, straatzanger. Hoe zul je dit verklaren?'

'Ik zal ze zeggen,' zei ik, 'dat de Memoires van Heer Halewijn van de hand zijn van dhr. Hans Orff, straatzanger. En dat zij het motief vormen voor de rituele moord. Het zal niet meer, maar ook niet minder zijn, dan een van de vele sterke verhalen die verteld worden over wat er zoal gaande is in mijn Sextijnse Kapel, aan de Kapellekensbaan. Het zal niet meer, maar ook niet minder zijn, dan een nieuwe urban legend.'

'En hoe loopt het dan verder met je af?' vroeg mijn Regisseur.

'Ik zal door de gerechtelijke instanties ontoerekeningsvatbaar verklaard worden,' zei ik, 'en weggeborgen worden in een gesloten psychiatrische inrichting.'

'En wat met het hoofd van dhr. Orff?'

'Van zijn hoofd ontbreekt tot op heden ieder spoor,' zei ik.

Mijn Regisseur knikte goedkeurend. 'Jij,' zei hij, 'bent een Moordgriet die de Hoofdrol speelt in een Passiespel.'

Hij zweeg een tijdje en voegde er dan aan toe: 'Salome is een Moordspel.'

PS: Bedankt, Jürgen Smit, voor de links die je me bezorgde naar gedichten over mijn naamgenote. Vooral dat van Carol Ann Duffy vond ik sterk. Jürgen zelf houdt er twee bijzonder interessante blogs op na: Traliewoud en Kort Dag, over jonggestorven dichters.

Chris Marlowe Was Here!

Was jij dat, Chris Marlowe? Maandagavond?
De schim die ik nog net kon flitsen voordat ze wegglipte in de schemering?
Ik zou het appreciëren mocht je jezelf nader verklaren, Chris Marlowe. Je hebt slechts één Facebook-vriendinnetje, en dat ben ik. Verklaar je nader ten opzichte van haar. Je beweert dat je voor de rest geen virtuele vrienden wil maken, met een stelligheid die mij doet vermoeden dat je ook weinig of geen reële vrienden hebt. Verklaar je nader.

En ik ben ook niet echt jouw vriendinnetje, nietwaar? Zelfs niet in de relatieve virtuele realiteit van Facebook. Ik ben alleen maar de spreekbuis waarlangs jij je tot de internetgemeenschap wil richten, zeg je.

Zodus... Wie ben jij, Chris Marlowe?
Ja natuurlijk, het is een vraag die voortdurend wordt gesteld in de schijnwereld van het web. Men heeft mij bij herhaling verzocht opheldering te verschaffen met betrekking tot mijn identiteit, maar ook ik ben blijven volharden... Nee, niet in de boosheid, in de vaagheid. Ik speel mijn spel van Schijn & Zijn. En jij, Chris Marlowe? Wat is de naam van het spel dat jij speelt?

En was jij dat, maandagavond? Het is best mogelijk dat je al verscheidene keren bent afgedaald in mijn Onderwereld. Ik heb hier al eerder een kaalkop van middelbare leeftijd gezien. Zoek je mij, Chris Marlowe? Waarom vluchtte je dan voor me, toen ik jou en jij mij zag in een blauwe flits? Waarom sloeg je op de vlucht toen ik riep: 'Ben jij dat, Chris Marlowe?'

Ik weet dat je hier eerder bent geweest. Chris Marlowe Was Here! Je gebruikt een van de graffiti portretten in mijn Sextijnse kapel als profielfoto. Je hebt twee profielfoto's op Facebook, Chris Marlowe. Twee gezichten. Dit graffiti portret en het portret van Christopher Marlowe, toneelschrijver en tijdgenoot van Shakespeare. Wie ben jij, Chris Marlowe? Wat zijn je bedoelingen?

Hoe ben je erin geslaagd mij hier te vinden, Chris Marlowe? In mijn Onderwereld en op het wereldwijde web? En waarom hoort je spreekbuis nu niets meer van je? Ben je te hard geschrokken, toen ik je op die blauwe maandag gevangen hield in een flits van licht en je naam riep?

Omtrent 666

Agur Sevink meldt mij:

"Even Googlen: volgens de bijbel zelve is 666 het nummer van de duivel (zoals volgens de bijbel pi ook 3.2 is). Zes (6) zelf daarentegen staat voor de mens, omdat deze op de zesde dag geschapen heet te zijn. De duivel is gericht op de mens en de menselijke zwakheden. Het zal wel iets te maken hebben met het 12-tallige stelsel dat ten tijde van het schrijven van de bijbel gebruikt werd. Ik heb niet veel op met kabbalah en duivelse symboliek."

Het enige vriendinnetje van Chris Marlowe

'Misschien ben ik wel een Literair Interactief Faction Project,' schreef ik gisteren in m'n Facebook. 'Een Proeve van Mythisch Realisme. Uw gelegenheid om 15 minuten roem te vergaren. Uw obsessie, een koortsdroom, de reïncarnatie van Hadewijch, Lilith, Ophelia... En u? Wie of wat bent u?'

'Doe zoals ik en weiger consequentieel (sic!) alle vriendjes hier,' antwoordde ene Chris Marlowe op de existentiële vraag van Vincent Schmitz waarom wij Facebook-vrienden zijn. 'Ik heb geen vriendjes in dit leven. Maak een Statement van je Facebook!'

Dat vond ik best wel grappig. Op Facebook moet je iemands vriendje zijn om interactief aan de slag te kunnen, dus klikte ik door naar het profiel van Chris Marlowe, waar bleek dat hij wel degelijk 1 vriendje had. Of beter: 1 vriendinnetje. En dat bleek ondergetekende te zijn, Salome Swarte.

'Hoezo? En ik dan?' reageerde ik impulsief.

'Jij telt niet mee,' antwoordde hij vrijwel meteen. 'Jij bent alleen maar de spreekbuis waarlangs ik mij tot de internetgemeenschap kan richten.'

Plotseling vond ik dit alles niet zo grappig meer, maar veeleer... griezelig? Dat jij het enige Facebook-vriendinnetje bent van een of andere, jou onbekende creep met een dito profiel... Alsof ik zomaar, van het ene op het andere ogenblik, in een live griezelverhaal terecht was gekomen.

Het werd er niet beter op toen ik ineens besefte waar ik de profielfoto van Chris Marlowe eerder had gezien...

Facebook Faction

Een vriendelijke meneer vraagt me, open en bloot op m'n Facebook prikbord: 'O, vertel me eens waarom wij Facebook-vrienden zijn.' Het is een variante op een thema dat wel meer bespeeld wordt, meestal in privé mailtjes.

'Wie bent u?' vraagt men dan recht op de vrouw - of de man - af. (Van dat soort dingen kun je nu eenmaal niet zeker zijn op een virtueel sociaal ontmoetingsoord als FB.) 'Wie is Salome Swarte?'

En ik antwoord dat dit een welhaast filosofische kwestie is. Misschien ben ik niet meer dan een soortement literaire project, nu. 'En straks? Geen idee wat ik dan weer zal zijn,' zeg ik.

'Kennen wij elkaar ergens van?'
'Een literair project zijnde, vrees ik er een beetje voor.'
'Waarom voeg je me dan toe? Of beter: wat houdt je literair project dan precies in?'
'Aan jou om het uit te zoeken. Ben daar zelf nog volop mee bezig.'

'Het is niet persoonlijk bedoeld, maar aangezien ik niet weet waar ik je van zou kunnen kennen, voeg ik je niet toe,' beantwoordt een ander correspondent mijn vriendschapsverzoek. Of ook: 'Kan je even mijn geheugen opfrissen?'

Ik schrijf dat we elkaar ongetwijfeld gekend hebben in een vorig leven, een parallel universum, een ander bestaan. Ik schrijf dat ik een Mysterie ben, ook voor mezelf. Los jij me op?

Een iemand wenst, voordat hij mijn vriendschapsverzoek bevestigt, nader kennis te maken op een geheel door mij gekozen wijze, aangezien ik hem benaderd heb en niet vice versa. Bij deze gelegenheid noem ik mezelf 'de reïncarnatie van Hadewijch'. - 'O,' zegt hij, 'dan is alles in orde, hoor.'

Maar ís dat zo? Werkelijk?

Een man die de naam draagt van een toch wel vrij bekend magisch-realistisch archetype wenst me succes toe met mijn literaire project, maar heeft z'n buik vol van alle mystificaties op Facebook en wil alleen nog met personen zonder masker verkeren. Ik kan 'm geen ongelijk geven. Wie wil dat niet? Maar is het niet überhaupt onmogelijk met personen zonder masker te verkeren? Binnen of buiten Facebook? Zijn wij hier niet allemaal interactieve literaire projecten, samengesteld uit feiten en fictie? Facebook Faction?

Ophelia

Het mooiste stukje van mijn leven als Ophelia was mijn dood.

Ik zong liedjes over de liefde en de dood, soms ook liedjes die overal en nergens over gingen, nonsensicaal, zonder begin, zonder eind. Alsof ik mij niet meer herinnerde wat mij zoal was overkomen in dit leven.

Nu groeide schuin over de beek heen een wilg; zijn kruin weerspiegelde zich in het water. Op een dag, toen ik aan de bewaking was ontsnapt, kwam ik naar mijn geliefkoosde plekje bij de beek. Ik had kransen meegebracht, gemaakt van madeliefjes en van netels, van rozen en van distels.

Ik klom in de wilg om mijn krans in zijn top te hangen, en toen brak een tak af en stortte ik met mijn krans in het water. Een tijdje bleef ik op mijn kleren drijven, terwijl ik flarden van woorden uit oude wijsjes bleef zingen, als iemand die ongevoelig is voor haar eigen ondergang, of misschien ook als een wezen dat zich in het water in haar natuurlijke element voelt.

Tot mijn kleren, verzwaard door het water, mij en mijn melodieuze gezang naar beneden trokken, naar de zuigende modder.

Zo had Shakespeare ooit mijn einde als Ophelia beschreven. En zo gebeurde het ook.

En toen liep het pas echt uit de hand.