Ik moet er een tijdje uit. Het moet. Echt.
Hij was hier, opnieuw. Ik weet het zeker. Ik moet hem vinden voor hij mij vindt.
Ik ga eruit met dit laatste berichtje van hem, op mijn Facebook:
Telkens ik naar mijn portret kijk, of naar het portret van Christopher Marlowe - wat hetzelfde is -, weet ik: dit is de man die hij geworden is, dit is de man die ik ooit worden zal. Marlowe leeft en telkens ik in zijn ogen kijk, die mij hypnotiseren en verleiden - wat hetzelfde is -, word ik een stukje meer hém. Maar dat geeft niet, er is genoeg plaats in mij, voor mij en voor mijn alter ego. Wij lijken niet alleen lichamelijk sterk op elkaar, ook geestelijk zijn wij zowat elkaars spiegelbeeld. Wij horen bij elkaar. Hij leert mij zijn verleden en zijn toekomst kennen. Vanaf nu zal ik nooit meer alleen zijn.
En een liedje, van de chansonnier Hans Blauwbaard - Veuve Noire:
Ik keer terug - op 7 februari, hoop ik. Zolang het maar niet de 8ste is.
zaterdag 30 januari 2010
Blauwbaard / Veuve Noire
vrijdag 29 januari 2010
Een Facebook Monoloog van Chris Marlowe
Hier is Chris Marlowe weer:
Chris Marlowe Hé Salome... Ik heb er weer twee vriendinnetjes bij, heb je 't al gezien? Dat brengt het totaal op drie (jou niet meegerekend, want jij bent speciaal).
Niet dat ik werk aan een harem of zo, nee. De enige die mij interesseert, dat ben jij. Maar meisjes - nu ja, zeg maar: vrouwen - lijken nu eenmaal aangetrokken te worden... door gevaarlijke mannen, is het niet? Als motten door het licht waarop ze hun vleugeltjes verschroeien.
Dààr is het toch dat jij over schrijft, Salome? In je gedichten? Of heb je het daarin over de jongens - nu ja, zeg maar: mannen - die nu eenmaal aangetrokken lijken te worden door gevaarlijke vrouwen? Als motten door het licht waarop ze onherroepelijk hun vleugels zullen schroeien? Zeg jij het maar.Chris Marlowe @Salome Swarte @Anneleen Pierloot @Dorothy Ravier @Liesbeth Penders
Ik doe geen vriendschapsverzoeken, weet je. In dit leven aanvaard ik ook alleen de vriendschap van vrouwen. Niet dat het veiliger zou zijn, integendeel. Maar goed... Anneleen, Liesbeth en Dorothy beseffen niet half hoe gevaarlijk ik ben.
Zo zitten de regels van het spel nu eenmaal in elkaar, mijn waarde Salome. De Regels van het Spel dat ik alleen maar een PassieSpel wil noemen. Niet meer.
Maar ook niet minder.
dinsdag 26 januari 2010
En wat zingt Heer Halewijn? Dat wij heidenen zijn!
Dat wij door Zwarte Wouden zouden ijlen,
door Verwoeste Gewesten en woestijnen
en over Zeven Zeeën zeilen
om eindelijk aan de einder te verschijnen.
'Herinner mij,' zingt hij. 'Ik ben
die antieke held, ik drijf jou
met zinnelijk geweld je lijf uit
en buiten zinnen.
Tot je 't weer weet: jij
bent het wild dat levend wordt gevild,
benen gespreid, dijen gebenedijd
met het zaad dat niet vergaat.
En dat je mijn gravin bent geweest.
En hoe diep mijn geile gebeden
hebben gegraven in de geheime gang
van je schede.
Hoe wij ons wederzijds
en buiten zinnen.
Tot je 't weer weet: jij
bent het wild dat levend wordt gevild,
benen gespreid, dijen gebenedijd
met het zaad dat niet vergaat.
En dat je mijn gravin bent geweest.
En hoe diep mijn geile gebeden
hebben gegraven in de geheime gang
van je schede.
Hoe wij ons wederzijds
geraamte hebben betast,
ontlast van schuld
en schaamte.
Hoe jij, blanke slavin,
Hoe jij, blanke slavin,
mij smeekte: "Sla mij
in je slavernij, ransel mij
in je razernij
in je razernij
naakt tot op het bot
als een vertoornde god."'
(Wat zingt hij?
'Herinner mij.')
maandag 25 januari 2010
Orfeus & Euridice
Je had mij zo lief als het leven.
Toen ik dood moest gaan,
heb jij gezongen
zodat ik weer op zou staan.
Je hebt gebeden
tot een stem je zei: ‘Kom
en kijk niet achterom!
Ze woont hier beneden.’
Je geloofde het niet.
Jarenlang zong je mijn lied
voor de dieren in het woud.
Ook zij kregen het koud.
Op een blauwe Maandag
vroegen vrouwen je: ‘Waarom?’
Toen je niet antwoorden kon,
hakten ze je hoofd af
en zweeg je tong.
Maar je hebt niet lang geleden,
want deze keer
keek je niet achterom
en vond je mij hier beneden.
zondag 24 januari 2010
Isis & Osiris
1.
Men zegt dat hij ooit koning was
van het Oosten: overvloedig
waren de oogsten in zijn land
van melk en honing.
En toen, die laatste Zondag,
maakte zijn broeder een kist voor hem
en zei: ‘Ziehier een geschenk
voor de gast die ze het beste past!’
En hij liet hem te water
in het schip van de dood, in een boot
zonder zeil.
2.
Vele jaren later
werd hij door zijn gade
gevonden op het strand.
Zijn broeder hakte hem
aan stukken en strooide
zijn ledematen over het land
en zij verzamelde
haar echtgenoot in haar schoot -
maar zijn roede vond ze niet.
Ze zong een lied,
hij kwam even weer tot leven
en stootte zijn broeder
van zijn troon (en zijn roede
verwekte een zoon).
Toen trok hij zich voorgoed terug
in zijn dodenrijk en daar
draagt hij nu de kroon
van Heer van het Westen.
vrijdag 22 januari 2010
Men zegt dat hij altijd een Beest is geweest / Dionysos
In den beginne, zegt men,
was hij niet meer dan een woord,
door een god gesproken,
door de aarde gebaard.
Als een woesteling werd hij
uit de schoot geschoten
waarin een handige bliksem
hem had verwekt.
In het dijbeen van een reus
werd hij bewaard,
tot de dag
waarop de zon hem zag
en ruw op een muur wierp
als de schaduw van een dier,
bijvoorbeeld een stier.
Men zegt dat hij altijd een Beest is geweest.
donderdag 21 januari 2010
"That which nourishes me destroys me..." zegt Chris... of is het Christopher Marlowe?
Salome Swarte Iemand die je privé mail leest is A/ een helderziende, B/ heeft je account gekraakt, of C/ beschikt over je paswoord. Wat verkies jij?
woensdag 20 januari 2010
Een Merkwaardige Facebook Dialoog met Chris Marlowe
Gisteren een merkwaardige Facebook Dialoog gehad met Chris Marlowe:
Chris Marlowe Mijn Vermiljoenen Spleetje... Ge hadt het enige tijd geleden over die goeie brave Jürgen Smit die u een paar links naar gedichten over u bezorgde, en ge vermeldde die van Duffy op uw blog... Maar ik vond de andere beter. Ge weet wel: Salomé by Ai...
"I scissor the stem of the red carnation / and set it in a bowl of water. / It floats the way your head would, / if I cut it off."
Salome Swarte
Dat was een privé mail! Hoe weet jij dat?
Chris Marlowe
Och meiske, ik zou nog veel meer kunnen zeggen... "Iemand wil me persé in Het Verborgen Wereldje houden, want er wordt nu al in MIJN vriendenlijst geschrapt zonder mijn wil en zonder mijn medeweten!" schrijft je vriendinnetje Tine Hertmans op je prikbord. "Dit is een misplaatste grap die naar CYBERPESTEN ruikt; ik vraag me dan ook al of bewuste persoon heus niets beter te doen heeft???"
Chris Marlowe
En bij de weg, Vermiljoenen Spleetje dat zo bezig bent het werk van de Bart Van Loo's en Jürgen Smitzen dezer wereld te promoten... Wil zo goed zijn je vriendje Jürgen te melden dat het wel heel erg Kort Dag wordt, als ie nog een bijdrage wil maken over deze Jonggestorven Dichter.
Salome Swarte
Welwelwel, Chris Marlowe leeft dus nog!... En wat zie ik? Je hebt er een vriendinnetje bij genomen! Voldoe ik niet meer als spreekbuis, misschien?
En nu vraag ik me af... Als Chris Marlowe mijn privé mails kan lezen, komt dat dan omdat hij
Is het allerminst toevallig dat dit alles gebeurt net op het moment dat er zich een sponsor aandient voor mijn literair project?
(Zie ook: www.moordspelen.blogspot.com!)
En dat hij er tegelijkertijd nog een vriendinnetje bij neemt, met name: Anneleen Pierloot? Wat het totaal op, welgeteld, twee stuks brengt?
Moet ik nu jaloers zijn dat je mij niet langer als je private spreekbuis gebruikt, Chris Marlowe? Of opgelucht?
Vraagtekens, vraagtekens, vraagtekens...
En nu vraag ik me af... Als Chris Marlowe mijn privé mails kan lezen, komt dat dan omdat hij
- helderziende is?
- mijn account heeft gekraakt? (Het overkomt iedereen vroeg of laat wel eens, tegenwoordig.)
- over het emailadres en het paswoord beschikt waarmee ik inlog?
Is het allerminst toevallig dat dit alles gebeurt net op het moment dat er zich een sponsor aandient voor mijn literair project?
(Zie ook: www.moordspelen.blogspot.com!)
En dat hij er tegelijkertijd nog een vriendinnetje bij neemt, met name: Anneleen Pierloot? Wat het totaal op, welgeteld, twee stuks brengt?
Moet ik nu jaloers zijn dat je mij niet langer als je private spreekbuis gebruikt, Chris Marlowe? Of opgelucht?
Vraagtekens, vraagtekens, vraagtekens...
dinsdag 19 januari 2010
O Vermiljoenen Spleet: Seks, Erotiek & Literatuur
O Vermiljoenen Spleet... Waar anders kondt gij voorgesteld worden dan in de Zwarte Panter? Misschien komt deze Trol wel uit haar Hol om Uw Presentatie bij te wonen! - Wie weet?
maandag 18 januari 2010
Salome is een Moordspel
'Stel je voor,' zei mijn Regisseur. 'Beeld je in dat je op een blauwe maandag door de politie wordt aangetroffen in die Sextijnse Kapel, aan de Kapellekensbaan. Stel je voor dat je nog een map in je handen hebt, die de titel draagt: Memoires van Heer Halewijn. Ze bevat een typoscript en diverse knipsels. Stel je voor dat je in de aanwezigheid verkeert van het onthoofde lichaam van dhr. Hans Orff, straatzanger. Hoe zul je dit verklaren?'
'Ik zal ze zeggen,' zei ik, 'dat de Memoires van Heer Halewijn van de hand zijn van dhr. Hans Orff, straatzanger. En dat zij het motief vormen voor de rituele moord. Het zal niet meer, maar ook niet minder zijn, dan een van de vele sterke verhalen die verteld worden over wat er zoal gaande is in mijn Sextijnse Kapel, aan de Kapellekensbaan. Het zal niet meer, maar ook niet minder zijn, dan een nieuwe urban legend.'
'En hoe loopt het dan verder met je af?' vroeg mijn Regisseur.
'Ik zal door de gerechtelijke instanties ontoerekeningsvatbaar verklaard worden,' zei ik, 'en weggeborgen worden in een gesloten psychiatrische inrichting.'
'En wat met het hoofd van dhr. Orff?'
'Van zijn hoofd ontbreekt tot op heden ieder spoor,' zei ik.
Mijn Regisseur knikte goedkeurend. 'Jij,' zei hij, 'bent een Moordgriet die de Hoofdrol speelt in een Passiespel.'
Hij zweeg een tijdje en voegde er dan aan toe: 'Salome is een Moordspel.'
PS: Bedankt, Jürgen Smit, voor de links die je me bezorgde naar gedichten over mijn naamgenote. Vooral dat van Carol Ann Duffy vond ik sterk. Jürgen zelf houdt er twee bijzonder interessante blogs op na: Traliewoud en Kort Dag, over jonggestorven dichters.
vrijdag 15 januari 2010
Chris Marlowe Was Here!
Was jij dat, Chris Marlowe? Maandagavond?
De schim die ik nog net kon flitsen voordat ze wegglipte in de schemering?
Ik zou het appreciëren mocht je jezelf nader verklaren, Chris Marlowe. Je hebt slechts één Facebook-vriendinnetje, en dat ben ik. Verklaar je nader ten opzichte van haar. Je beweert dat je voor de rest geen virtuele vrienden wil maken, met een stelligheid die mij doet vermoeden dat je ook weinig of geen reële vrienden hebt. Verklaar je nader.
En ik ben ook niet echt jouw vriendinnetje, nietwaar? Zelfs niet in de relatieve virtuele realiteit van Facebook. Ik ben alleen maar de spreekbuis waarlangs jij je tot de internetgemeenschap wil richten, zeg je.
Zodus... Wie ben jij, Chris Marlowe?
Ja natuurlijk, het is een vraag die voortdurend wordt gesteld in de schijnwereld van het web. Men heeft mij bij herhaling verzocht opheldering te verschaffen met betrekking tot mijn identiteit, maar ook ik ben blijven volharden... Nee, niet in de boosheid, in de vaagheid. Ik speel mijn spel van Schijn & Zijn. En jij, Chris Marlowe? Wat is de naam van het spel dat jij speelt?
En was jij dat, maandagavond? Het is best mogelijk dat je al verscheidene keren bent afgedaald in mijn Onderwereld. Ik heb hier al eerder een kaalkop van middelbare leeftijd gezien. Zoek je mij, Chris Marlowe? Waarom vluchtte je dan voor me, toen ik jou en jij mij zag in een blauwe flits? Waarom sloeg je op de vlucht toen ik riep: 'Ben jij dat, Chris Marlowe?'
Ik weet dat je hier eerder bent geweest. Chris Marlowe Was Here! Je gebruikt een van de graffiti portretten in mijn Sextijnse kapel als profielfoto. Je hebt twee profielfoto's op Facebook, Chris Marlowe. Twee gezichten. Dit graffiti portret en het portret van Christopher Marlowe, toneelschrijver en tijdgenoot van Shakespeare. Wie ben jij, Chris Marlowe? Wat zijn je bedoelingen?
Hoe ben je erin geslaagd mij hier te vinden, Chris Marlowe? In mijn Onderwereld en op het wereldwijde web? En waarom hoort je spreekbuis nu niets meer van je? Ben je te hard geschrokken, toen ik je op die blauwe maandag gevangen hield in een flits van licht en je naam riep?
De schim die ik nog net kon flitsen voordat ze wegglipte in de schemering?
Ik zou het appreciëren mocht je jezelf nader verklaren, Chris Marlowe. Je hebt slechts één Facebook-vriendinnetje, en dat ben ik. Verklaar je nader ten opzichte van haar. Je beweert dat je voor de rest geen virtuele vrienden wil maken, met een stelligheid die mij doet vermoeden dat je ook weinig of geen reële vrienden hebt. Verklaar je nader.
En ik ben ook niet echt jouw vriendinnetje, nietwaar? Zelfs niet in de relatieve virtuele realiteit van Facebook. Ik ben alleen maar de spreekbuis waarlangs jij je tot de internetgemeenschap wil richten, zeg je.
Zodus... Wie ben jij, Chris Marlowe?
Ja natuurlijk, het is een vraag die voortdurend wordt gesteld in de schijnwereld van het web. Men heeft mij bij herhaling verzocht opheldering te verschaffen met betrekking tot mijn identiteit, maar ook ik ben blijven volharden... Nee, niet in de boosheid, in de vaagheid. Ik speel mijn spel van Schijn & Zijn. En jij, Chris Marlowe? Wat is de naam van het spel dat jij speelt?
En was jij dat, maandagavond? Het is best mogelijk dat je al verscheidene keren bent afgedaald in mijn Onderwereld. Ik heb hier al eerder een kaalkop van middelbare leeftijd gezien. Zoek je mij, Chris Marlowe? Waarom vluchtte je dan voor me, toen ik jou en jij mij zag in een blauwe flits? Waarom sloeg je op de vlucht toen ik riep: 'Ben jij dat, Chris Marlowe?'
Ik weet dat je hier eerder bent geweest. Chris Marlowe Was Here! Je gebruikt een van de graffiti portretten in mijn Sextijnse kapel als profielfoto. Je hebt twee profielfoto's op Facebook, Chris Marlowe. Twee gezichten. Dit graffiti portret en het portret van Christopher Marlowe, toneelschrijver en tijdgenoot van Shakespeare. Wie ben jij, Chris Marlowe? Wat zijn je bedoelingen?
Hoe ben je erin geslaagd mij hier te vinden, Chris Marlowe? In mijn Onderwereld en op het wereldwijde web? En waarom hoort je spreekbuis nu niets meer van je? Ben je te hard geschrokken, toen ik je op die blauwe maandag gevangen hield in een flits van licht en je naam riep?
donderdag 14 januari 2010
Omtrent 666
Agur Sevink meldt mij:
"Even Googlen: volgens de bijbel zelve is 666 het nummer van de duivel (zoals volgens de bijbel pi ook 3.2 is). Zes (6) zelf daarentegen staat voor de mens, omdat deze op de zesde dag geschapen heet te zijn. De duivel is gericht op de mens en de menselijke zwakheden. Het zal wel iets te maken hebben met het 12-tallige stelsel dat ten tijde van het schrijven van de bijbel gebruikt werd. Ik heb niet veel op met kabbalah en duivelse symboliek."
dinsdag 12 januari 2010
Het enige vriendinnetje van Chris Marlowe
'Misschien ben ik wel een Literair Interactief Faction Project,' schreef ik gisteren in m'n Facebook. 'Een Proeve van Mythisch Realisme. Uw gelegenheid om 15 minuten roem te vergaren. Uw obsessie, een koortsdroom, de reïncarnatie van Hadewijch, Lilith, Ophelia... En u? Wie of wat bent u?'
'Doe zoals ik en weiger consequentieel (sic!) alle vriendjes hier,' antwoordde ene Chris Marlowe op de existentiële vraag van Vincent Schmitz waarom wij Facebook-vrienden zijn. 'Ik heb geen vriendjes in dit leven. Maak een Statement van je Facebook!'
Dat vond ik best wel grappig. Op Facebook moet je iemands vriendje zijn om interactief aan de slag te kunnen, dus klikte ik door naar het profiel van Chris Marlowe, waar bleek dat hij wel degelijk 1 vriendje had. Of beter: 1 vriendinnetje. En dat bleek ondergetekende te zijn, Salome Swarte.
'Hoezo? En ik dan?' reageerde ik impulsief.
'Jij telt niet mee,' antwoordde hij vrijwel meteen. 'Jij bent alleen maar de spreekbuis waarlangs ik mij tot de internetgemeenschap kan richten.'
Plotseling vond ik dit alles niet zo grappig meer, maar veeleer... griezelig? Dat jij het enige Facebook-vriendinnetje bent van een of andere, jou onbekende creep met een dito profiel... Alsof ik zomaar, van het ene op het andere ogenblik, in een live griezelverhaal terecht was gekomen.
Het werd er niet beter op toen ik ineens besefte waar ik de profielfoto van Chris Marlowe eerder had gezien...
'Doe zoals ik en weiger consequentieel (sic!) alle vriendjes hier,' antwoordde ene Chris Marlowe op de existentiële vraag van Vincent Schmitz waarom wij Facebook-vrienden zijn. 'Ik heb geen vriendjes in dit leven. Maak een Statement van je Facebook!'
Dat vond ik best wel grappig. Op Facebook moet je iemands vriendje zijn om interactief aan de slag te kunnen, dus klikte ik door naar het profiel van Chris Marlowe, waar bleek dat hij wel degelijk 1 vriendje had. Of beter: 1 vriendinnetje. En dat bleek ondergetekende te zijn, Salome Swarte.
'Hoezo? En ik dan?' reageerde ik impulsief.
'Jij telt niet mee,' antwoordde hij vrijwel meteen. 'Jij bent alleen maar de spreekbuis waarlangs ik mij tot de internetgemeenschap kan richten.'
Plotseling vond ik dit alles niet zo grappig meer, maar veeleer... griezelig? Dat jij het enige Facebook-vriendinnetje bent van een of andere, jou onbekende creep met een dito profiel... Alsof ik zomaar, van het ene op het andere ogenblik, in een live griezelverhaal terecht was gekomen.
Het werd er niet beter op toen ik ineens besefte waar ik de profielfoto van Chris Marlowe eerder had gezien...
Facebook Faction
Een vriendelijke meneer vraagt me, open en bloot op m'n Facebook prikbord: 'O, vertel me eens waarom wij Facebook-vrienden zijn.' Het is een variante op een thema dat wel meer bespeeld wordt, meestal in privé mailtjes.
'Wie bent u?' vraagt men dan recht op de vrouw - of de man - af. (Van dat soort dingen kun je nu eenmaal niet zeker zijn op een virtueel sociaal ontmoetingsoord als FB.) 'Wie is Salome Swarte?'
En ik antwoord dat dit een welhaast filosofische kwestie is. Misschien ben ik niet meer dan een soortement literaire project, nu. 'En straks? Geen idee wat ik dan weer zal zijn,' zeg ik.
'Kennen wij elkaar ergens van?'
'Een literair project zijnde, vrees ik er een beetje voor.'
'Waarom voeg je me dan toe? Of beter: wat houdt je literair project dan precies in?'
'Aan jou om het uit te zoeken. Ben daar zelf nog volop mee bezig.'
'Het is niet persoonlijk bedoeld, maar aangezien ik niet weet waar ik je van zou kunnen kennen, voeg ik je niet toe,' beantwoordt een ander correspondent mijn vriendschapsverzoek. Of ook: 'Kan je even mijn geheugen opfrissen?'
Ik schrijf dat we elkaar ongetwijfeld gekend hebben in een vorig leven, een parallel universum, een ander bestaan. Ik schrijf dat ik een Mysterie ben, ook voor mezelf. Los jij me op?
Een iemand wenst, voordat hij mijn vriendschapsverzoek bevestigt, nader kennis te maken op een geheel door mij gekozen wijze, aangezien ik hem benaderd heb en niet vice versa. Bij deze gelegenheid noem ik mezelf 'de reïncarnatie van Hadewijch'. - 'O,' zegt hij, 'dan is alles in orde, hoor.'
Maar ís dat zo? Werkelijk?
Een man die de naam draagt van een toch wel vrij bekend magisch-realistisch archetype wenst me succes toe met mijn literaire project, maar heeft z'n buik vol van alle mystificaties op Facebook en wil alleen nog met personen zonder masker verkeren. Ik kan 'm geen ongelijk geven. Wie wil dat niet? Maar is het niet überhaupt onmogelijk met personen zonder masker te verkeren? Binnen of buiten Facebook? Zijn wij hier niet allemaal interactieve literaire projecten, samengesteld uit feiten en fictie? Facebook Faction?
'Wie bent u?' vraagt men dan recht op de vrouw - of de man - af. (Van dat soort dingen kun je nu eenmaal niet zeker zijn op een virtueel sociaal ontmoetingsoord als FB.) 'Wie is Salome Swarte?'
En ik antwoord dat dit een welhaast filosofische kwestie is. Misschien ben ik niet meer dan een soortement literaire project, nu. 'En straks? Geen idee wat ik dan weer zal zijn,' zeg ik.
'Kennen wij elkaar ergens van?'
'Een literair project zijnde, vrees ik er een beetje voor.'
'Waarom voeg je me dan toe? Of beter: wat houdt je literair project dan precies in?'
'Aan jou om het uit te zoeken. Ben daar zelf nog volop mee bezig.'
'Het is niet persoonlijk bedoeld, maar aangezien ik niet weet waar ik je van zou kunnen kennen, voeg ik je niet toe,' beantwoordt een ander correspondent mijn vriendschapsverzoek. Of ook: 'Kan je even mijn geheugen opfrissen?'
Ik schrijf dat we elkaar ongetwijfeld gekend hebben in een vorig leven, een parallel universum, een ander bestaan. Ik schrijf dat ik een Mysterie ben, ook voor mezelf. Los jij me op?
Een iemand wenst, voordat hij mijn vriendschapsverzoek bevestigt, nader kennis te maken op een geheel door mij gekozen wijze, aangezien ik hem benaderd heb en niet vice versa. Bij deze gelegenheid noem ik mezelf 'de reïncarnatie van Hadewijch'. - 'O,' zegt hij, 'dan is alles in orde, hoor.'
Maar ís dat zo? Werkelijk?
Een man die de naam draagt van een toch wel vrij bekend magisch-realistisch archetype wenst me succes toe met mijn literaire project, maar heeft z'n buik vol van alle mystificaties op Facebook en wil alleen nog met personen zonder masker verkeren. Ik kan 'm geen ongelijk geven. Wie wil dat niet? Maar is het niet überhaupt onmogelijk met personen zonder masker te verkeren? Binnen of buiten Facebook? Zijn wij hier niet allemaal interactieve literaire projecten, samengesteld uit feiten en fictie? Facebook Faction?
maandag 11 januari 2010
Ophelia
Het mooiste stukje van mijn leven als Ophelia was mijn dood.
Ik zong liedjes over de liefde en de dood, soms ook liedjes die overal en nergens over gingen, nonsensicaal, zonder begin, zonder eind. Alsof ik mij niet meer herinnerde wat mij zoal was overkomen in dit leven.
Nu groeide schuin over de beek heen een wilg; zijn kruin weerspiegelde zich in het water. Op een dag, toen ik aan de bewaking was ontsnapt, kwam ik naar mijn geliefkoosde plekje bij de beek. Ik had kransen meegebracht, gemaakt van madeliefjes en van netels, van rozen en van distels.
Ik klom in de wilg om mijn krans in zijn top te hangen, en toen brak een tak af en stortte ik met mijn krans in het water. Een tijdje bleef ik op mijn kleren drijven, terwijl ik flarden van woorden uit oude wijsjes bleef zingen, als iemand die ongevoelig is voor haar eigen ondergang, of misschien ook als een wezen dat zich in het water in haar natuurlijke element voelt.
Tot mijn kleren, verzwaard door het water, mij en mijn melodieuze gezang naar beneden trokken, naar de zuigende modder.
Zo had Shakespeare ooit mijn einde als Ophelia beschreven. En zo gebeurde het ook.
En toen liep het pas echt uit de hand.
Ik zong liedjes over de liefde en de dood, soms ook liedjes die overal en nergens over gingen, nonsensicaal, zonder begin, zonder eind. Alsof ik mij niet meer herinnerde wat mij zoal was overkomen in dit leven.
Nu groeide schuin over de beek heen een wilg; zijn kruin weerspiegelde zich in het water. Op een dag, toen ik aan de bewaking was ontsnapt, kwam ik naar mijn geliefkoosde plekje bij de beek. Ik had kransen meegebracht, gemaakt van madeliefjes en van netels, van rozen en van distels.
Ik klom in de wilg om mijn krans in zijn top te hangen, en toen brak een tak af en stortte ik met mijn krans in het water. Een tijdje bleef ik op mijn kleren drijven, terwijl ik flarden van woorden uit oude wijsjes bleef zingen, als iemand die ongevoelig is voor haar eigen ondergang, of misschien ook als een wezen dat zich in het water in haar natuurlijke element voelt.
Tot mijn kleren, verzwaard door het water, mij en mijn melodieuze gezang naar beneden trokken, naar de zuigende modder.
Zo had Shakespeare ooit mijn einde als Ophelia beschreven. En zo gebeurde het ook.
En toen liep het pas echt uit de hand.
zondag 10 januari 2010
IJstijd
Want er was eens een winter
die niet wilde gaan
en zo kon de lente niet komen.
Het ijs bleef op het water staan
en er kwamen geen bladeren
aan de bomen.
Een grijsaard sprak:
'Dit land raakt nooit ontdooid
als wij niet het voorbeeld geven:
alleen wat sterft, zal leven!'
En hij koos voor de sterkste jongeman
zeven mooie maagden uit.
Het ijs kleurde rood van hun bloed.
De achtste werd zijn bruid.
Hij beminde mij maandenlang.
Toen rolde zijn hoofd in de sneeuw
en werd hij in mij herboren.
En de lente kwam.
En zo gaat dat
nu al eeuw na eeuw
na eeuw.
die niet wilde gaan
en zo kon de lente niet komen.
Het ijs bleef op het water staan
en er kwamen geen bladeren
aan de bomen.
Een grijsaard sprak:
'Dit land raakt nooit ontdooid
als wij niet het voorbeeld geven:
alleen wat sterft, zal leven!'
En hij koos voor de sterkste jongeman
zeven mooie maagden uit.
Het ijs kleurde rood van hun bloed.
De achtste werd zijn bruid.
Hij beminde mij maandenlang.
Toen rolde zijn hoofd in de sneeuw
en werd hij in mij herboren.
En de lente kwam.
En zo gaat dat
nu al eeuw na eeuw
na eeuw.
zaterdag 9 januari 2010
Voor altijd 8
Mijn eerste herinnering in dit leven:
Een zomeravond. Ik ben 7
en mijn moeder is een zwarte weduwe
die zingt - nee,
die zucht en hinkt, traag
en treurig op gebrekkige rijmen
van een primitieve melopee:
'Alleen de dood
heeft het eeuwig leven.'
En daar valt de nacht
door de ruiten van de zolderkamer,
gevat in lood.
En ik ben eindelijk
voor altijd
8
donderdag 7 januari 2010
Frontaal Naakt Fresco in een Sextijnse Kapel
Soms komen een stuk of wat jongeren hier hun drugs gebruiken, als waren het boterhammen in het park. Soms verblijven hier een handvol mensen zonder papieren, op doorreis, met onbekende bestemming.
In badkuipen vol puin bedrijven illegale minnaars een lenige liefde. Animaal en vunzig. Betaald of Pro Deo. Maar altijd heftig schokkend.
Ondertussen monsteren huis-, tuin- en keukendieven de buit en merken moderne Michelangelo's de muren met hun tekenen van bestaan.
Ze taggen mijn profiel.
Ze vereeuwigen mij kortstondig in hun graffiti.
Ze spuiten mij tot een Frontaal Naakt Fresco in hun Sextijnse Kapel.
In badkuipen vol puin bedrijven illegale minnaars een lenige liefde. Animaal en vunzig. Betaald of Pro Deo. Maar altijd heftig schokkend.
Ondertussen monsteren huis-, tuin- en keukendieven de buit en merken moderne Michelangelo's de muren met hun tekenen van bestaan.
Ze taggen mijn profiel.
Ze vereeuwigen mij kortstondig in hun graffiti.
Ze spuiten mij tot een Frontaal Naakt Fresco in hun Sextijnse Kapel.
Het Getal van het Beest
Alles hier verwijst naar mij, naar wie of wat ik was, naar wie of wat ik ben. Alles hier wijst mij aan. Het is daarom dat ik hier moest zijn en nergens anders, zodra ik 18 geworden was, 3 x 6, het Getal van het Beest.
Het is daarom dat ik hier ondergedoken ben, in deze villa in verval aan een lange lege Kapellekensbaan, waar ik eindeloos kan dwalen door holle hangars en ondergrondse ruimtes, waar ik kan slapen in groene kelders, in blauwe kerkers.
Weldra zal dit betoverde kasteel aan de rand van de wereld afgebroken worden om plaats te ruimen voor schitterend fonkelnieuwe complexen van amusement en vertier.
Maar voorlopig woon alleen ik nog hier... samen met het ongedierte.
Met de wilde katten. De hongerige honden.
Hoor ze.
Hoor ze blaffen.
woensdag 6 januari 2010
Zijn kleine Salome
Ik ben zo vreemd als een vrouw
die uit het graf is opgestaan
en op zoek gegaan
naar andere doden.
Ik ben zo mooi als de maan
die als een maagd zo kuis is en koud
als de ene godin die zich nooit
aan een man heeft gegeven.
Ik ben het bleekste blaadje
van die ene blanke bloem
in jouw Zwarte Woud:
zo wit als sneeuw
die nooit
dooit.
(Daarom sloot een vader mij op
in zijn slot bij de zee
en noemde mij zijn kleine Salome.)
dinsdag 5 januari 2010
Iémand zal mij toch missen, vandaag?
Een stem in het duister fluistert dat ik mijn gezicht moet verbergen achter een waaier, dat ik een kleine witte hand rusteloos moet laten fladderen als een kleine witte duif op weg naar de duiventil. En dat ik dan naar hem moet kijken als een kleine witte duif die verdwaald is.
En ik antwoord dat ik daar niet kon blijven. Waarom zat hij me de hele tijd van onder zijn trillende oogleden aan te staren? Het is vreemd als de echtgenoot van je moeder op die manier naar je kijkt. Je weet niet wat dat betekent.
'O ja. Je weet het wel.'
'Ja...? Mmm... Eerlijk gezegd, weet ik het wel.'
'Kijk naar de maan,' zegt de stem van mijn Regisseur vanuit het duister. 'En denk aan Salome. Denk de gedachten van Salome. Dat ze niet meer dan een muntstuk lijkt, een kleine zilveren bloem, koud en kuis. Ik wil niet dat je haar spéélt, ik wil dat je haar wórdt. De maan is nog maagd, ze is er heel zeker van. Zij heeft zich nooit bezoedeld. Zij heeft zich nooit aan mannen gegeven zoals de andere godinnen.'
Maar heel die tijd kan ik alleen maar denken: 'Iémand zal mij toch missen, vandaag?'
Ik heb nog een hele weg te gaan, vrees ik. Voor ik haar ben. Ik laat mij nog al te makkelijk afleiden door wat in de buitenwereld gebeurt. Of net niet.
Je roept het uit op je Facebook: 'Iémand zal mij toch missen, vandaag?' En ene Alys Zonderland antwoordt: 'Mis!' - En daar loop je dan de hele tijd aan te denken. Wat het zoal zou kunnen betekenen. Als het iets betekent. En wie Alys Zonderland wel mag zijn.
maandag 4 januari 2010
Wat ben je verschrikkelijk mooi vanavond!
Het voelt toch nog altijd wat onwennig, als je je zo ineens realiseert dat al de sukkels nu weer braaf op de schoolbanken zitten, terwijl jijzelf vrij bent om te gaan en te staan waar je wil. Nee, voor mij geen schoolbanken meer. Ik heb wel wat beters te doen. Ik ben niet voor niets Salome geworden. Ik ben Salome geworden om haar te kunnen zíjn.
Hij zei het telkens weer, gisteravond. 'Wat ben je verschrikkelijk mooi vanavond!' zuchtte hij. En dat ik maar eens naar de maan moest kijken. Ze zag er zo vreemd uit. Net een vrouw die opstond uit haar graf. Net een dode vrouw. 'Je zou zeggen dat ze op zoek is naar andere doden,' zei hij.
Mijn Regisseur zal mij toespreken vanuit de duisternis. Hij neemt alle andere rollen voor zijn rekening. En ik zal voor hem dansen. Zo zit zijn concept in elkaar. We maken een bewerking van Salome van Oscar Wilde. Hij en ik. Wij. Samen. Ik zal voor hem dansen en het zal lijken alsof ik alleen voor hem dans, en niet ook voor alle andere mensen in de zaal die betaald hebben om mij te zien dansen. Alleen voor hem, zoals ik het ontelbare keren zal hebben gedaan tijdens de repetities. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
'De maan ziet er zo vreemd uit,' zei hij. 'Net een prinsesje dat een blauwe sluier draagt en voetjes van zilver heeft. Blue Moon. Haar voetjes zijn kleine witte duiven en je zou zeggen dat ze danst. Dat ze danst in de sneeuw. Dat ze net een dode jonge vrouw is. Sneeuwwitje. Wat is ze verschrikkelijk mooi vanavond.'
Mijn Regisseur zal mij toespreken vanuit de duisternis. Hij neemt alle andere rollen voor zijn rekening. En ik zal voor hem dansen. Zo zit zijn concept in elkaar. We maken een bewerking van Salome van Oscar Wilde. Hij en ik. Wij. Samen. Ik zal voor hem dansen en het zal lijken alsof ik alleen voor hem dans, en niet ook voor alle andere mensen in de zaal die betaald hebben om mij te zien dansen. Alleen voor hem, zoals ik het ontelbare keren zal hebben gedaan tijdens de repetities. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
'De maan ziet er zo vreemd uit,' zei hij. 'Net een prinsesje dat een blauwe sluier draagt en voetjes van zilver heeft. Blue Moon. Haar voetjes zijn kleine witte duiven en je zou zeggen dat ze danst. Dat ze danst in de sneeuw. Dat ze net een dode jonge vrouw is. Sneeuwwitje. Wat is ze verschrikkelijk mooi vanavond.'
En ik, ik zei: 'Je kijkt aldoor naar mij.' - Want zo staat het in zijn script.
'Je kijkt te veel naar mij. Mensen op die manier aanstaren, kan gevaarlijk zijn. Er zou iets vreselijks kunnen gebeuren.'
'Je bent erg mooi vanavond,' zei hij.
'Je kijkt te veel naar mij. Mensen op die manier aanstaren, kan gevaarlijk zijn. Er zou iets vreselijks kunnen gebeuren.'
'Je bent erg mooi vanavond,' zei hij.
zondag 3 januari 2010
Wees Welkom In Mijn Onderwereld...
... en alleen daar!
Kom dat tegen, dan duik je al eens onder in een leegstaand fabrieksgebouw, en dan word je wakker van de kou en is de hele wereld wit geworden.
Maagdelijk blank. Een onbeschreven blad. Sneeuwwitje. Combineer haar met Salome Swarte en wat krijg je dan?
Kou. Ik had verdomme meer dekens moeten meebrengen.
Ik weet niet wie of wat de kerel is die je daar ziet. Heb in het geniep een kiekje van 'm genomen.
Misschien doet ie aan urban exploration of zo. Misschien dacht hij ook welkom te zijn in mijn onderwereld. Misschien is hij een detective en al naar mij op zoek.
Maar waarom zou ie me dan hier komen zoeken? Er is niks dat mij verbindt met 'hier'. Precies daarom heb ik deze locatie ook uitgekozen als mijn onderduikadres. Tijdelijk, hoor. Zeer tijdelijk.
Tot ik mezelf weer helemaal opnieuw heb uitgevonden. Tot ik het verhaal uit mij heb gedreven dat ik in mij draag. Tot ik het verleden van me af heb geschreven.
En ook vanwege Poe natuurlijk.
zaterdag 2 januari 2010
De trol spreekt (vanuit haar hol) & vraagt zich af of zij de reïncarnatie is van Hadewijch
Merkwaardig. Gisteren, toen Salome Swarte werd geboren in de bittere vrieskou van de eerste dag van het Nieuwe Jaar, had ik nog nul Facebook vriendjes. Vanmorgen heb ik er ineens honderdzevenendertig. Hoeveel van die vriendjes kennen mij persoonlijk? Eén? Twee? Het antwoord is “geeneen”, wat ik ben niet wie ik schijn te zijn. Of denken zij echt dat ik als een trol in een hol onder de grond ben gekropen, waar ik in alle stilte en ongestoord parels kan schrijven voor een zwijn? Of twee?
Er was maar één die het lef had mij te vragen, zonder omwegen recht op de vrouw af – of op de man, want van dat soort dingen ben je toch nooit zeker, daar op Facebook en hier op Blogger: ‘Wie bent u?’ De dame vroeg het privé, in een Facebook mailtje met als titel ‘geen onderwerp’ – ik had het niet beter kunnen verzinnen. Maar goed, ik kan dit soort terloopse en toch zeer filosofische vragen wel waarderen en aangezien de dame in kwestie een zekere discretie aan de dag legde wat het benaderen van mijn persoon betrof, zal ik haar naam hier dus ook niet verklappen.
Ik heb haar geantwoord dat ik dacht een soortement literair project te zijn, nu. En straks? Geen idee wat ik dan weer wezen moet. Ik heb mij teruggetrokken uit de wereld, misschien ben ik wel de reïncarnatie van Hadewijch.
Ik ben in een kluis gaan wonen om in alle vrijheid te kunnen schrijven, nu. En straks? Dan ga ik acteren.
Ik ben een kluizenares geworden om te kunnen ademen, zie je?
Ik ben een heremiete.
Noem mij maar een heks.
vrijdag 1 januari 2010
Klik hier...
En start net als ik tabula rasa
geheel opnieuw in een nieuw leven
na een valse start met een schone lei
zonder één enkel vriendje op Facebook.
Anoniem te midden van duizenden
gezichten en profielen alleen
in het vacuüm van een zwart gat
van het zwartste zwart:
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
Het begon met een kleine enquête: