Op de ochtend van een eerste mei zat Isabel de Schone alleen in haar slaapvertrek te borduren. In de verte schalde over de heuvels een elfenhoorn. Het geluid trilde in de lucht en de maagd liet haar naald rusten. In een visioen zag ze een stralend kasteel en stille meren en een elfenridder, op een trots ros gezeten.
‘Als deze ridder mijn bed mocht delen,’ fluisterde Isabel… en verder kwam ze niet. Want het is onverstandig een wens te doen wanneer het geluid uit de andere wereld nog niet is weggestorven.
Voor ze haar naald weer had opgeheven, verscheen er als uit het niets een ruiter met een prinselijk voorkomen op de binnenplaats. Hij voerde een fraai damespaard aan de leidsels mee. Hij glimlachte haar toe en sprak: ‘Isabel de Schone, gij hebt mij geroepen en dus kom ik u halen. Rijd nu met mij naar het Zwarte Woud.’ En het damespaardje schudde het hoofd, waarop de belletjes aan het tuig vrolijk rinkelden.
Naald en borduurzijde gleden op de grond. Isabel snelde naar de binnenplaats en zonder een woord te zeggen, besteeg ze het paardje, waarna ze samen met de ruiter de kasteelpoort uit galoppeerde. Terwijl ze over de heuvels reden, wisselden ze geen woord. Maar in het Zwarte Woud hield de ruiter zijn paard in en nam hij de teugels van haar over.
‘Isabel,’ zei hij. ‘Stijg af, want we hebben de plek bereikt waar gij zult sterven.’ Ze staarde hem aan en zag twee ogen zo kalm als vijvers in de bergen.
Met zachte stem vervolgde hij: ‘Op deze plek heb ik zeven koningsdochters gedood. Gij zult de achtste zijn.’
Isabel gleed uit haar zadel. Hij sprong naast haar op de grond en gaf de paarden een klap op de flanken, waarna ze dieper het woud in draafden.
Isabel glimlachte. Ze streelde de elfenridder over zijn mouw en verzocht hem zich naast haar neer te vleien, opdat ze nog wat zou kunnen rusten voor ze stierf. Hij deed wat ze vroeg en Isabel zat in het gras en hield zijn hoofd in haar schoot. Ze streelde zijn haar. In gedachten sprak ze een toverspreuk uit die ze van haar moeder had geleerd om iemand in slaap te brengen, en prompt werd de elfenridder door slaap overmand.
Isabel doorboorde zijn hart met zijn eigen dolk. De elf bleef volkomen roerloos liggen en uitte geen enkel geluid, terwijl de bloedvlek op zijn borst alsmaar groter werd en het licht in zijn heldere ogen langzaam troebel werd en ten slotte helemaal doofde.
‘Als u hier zeven koningsdochters hebt gedood,’ sprak Isabel ten slotte, ‘rust hier dan als hun echtgenoot.’ En ze stond op, keerde de dode elf de rug toe en begon aan de lange wandeling naar huis.
‘Als deze ridder mijn bed mocht delen,’ fluisterde Isabel… en verder kwam ze niet. Want het is onverstandig een wens te doen wanneer het geluid uit de andere wereld nog niet is weggestorven.
Voor ze haar naald weer had opgeheven, verscheen er als uit het niets een ruiter met een prinselijk voorkomen op de binnenplaats. Hij voerde een fraai damespaard aan de leidsels mee. Hij glimlachte haar toe en sprak: ‘Isabel de Schone, gij hebt mij geroepen en dus kom ik u halen. Rijd nu met mij naar het Zwarte Woud.’ En het damespaardje schudde het hoofd, waarop de belletjes aan het tuig vrolijk rinkelden.
Naald en borduurzijde gleden op de grond. Isabel snelde naar de binnenplaats en zonder een woord te zeggen, besteeg ze het paardje, waarna ze samen met de ruiter de kasteelpoort uit galoppeerde. Terwijl ze over de heuvels reden, wisselden ze geen woord. Maar in het Zwarte Woud hield de ruiter zijn paard in en nam hij de teugels van haar over.
‘Isabel,’ zei hij. ‘Stijg af, want we hebben de plek bereikt waar gij zult sterven.’ Ze staarde hem aan en zag twee ogen zo kalm als vijvers in de bergen.
Met zachte stem vervolgde hij: ‘Op deze plek heb ik zeven koningsdochters gedood. Gij zult de achtste zijn.’
Isabel gleed uit haar zadel. Hij sprong naast haar op de grond en gaf de paarden een klap op de flanken, waarna ze dieper het woud in draafden.
Isabel glimlachte. Ze streelde de elfenridder over zijn mouw en verzocht hem zich naast haar neer te vleien, opdat ze nog wat zou kunnen rusten voor ze stierf. Hij deed wat ze vroeg en Isabel zat in het gras en hield zijn hoofd in haar schoot. Ze streelde zijn haar. In gedachten sprak ze een toverspreuk uit die ze van haar moeder had geleerd om iemand in slaap te brengen, en prompt werd de elfenridder door slaap overmand.
Isabel doorboorde zijn hart met zijn eigen dolk. De elf bleef volkomen roerloos liggen en uitte geen enkel geluid, terwijl de bloedvlek op zijn borst alsmaar groter werd en het licht in zijn heldere ogen langzaam troebel werd en ten slotte helemaal doofde.
‘Als u hier zeven koningsdochters hebt gedood,’ sprak Isabel ten slotte, ‘rust hier dan als hun echtgenoot.’ En ze stond op, keerde de dode elf de rug toe en begon aan de lange wandeling naar huis.
Posts
0 reacties:
Een reactie posten